Een jaar geleden, oud & nieuw in Abu Dhabi. Bbq'en op het terras, tsjirpende krekels rondom en vuurwerk in de verte aan de horizon. Wát een mazzel dat we hier weer 2 weken gratis mogen verblijven.
Even na middernacht komt het bericht dat mijn broer tóch kanker heeft. Wat nu? Kan hij beter worden? Hoe zal het verder gaan?
Het blijkt uiteindelijk niet uitgezaaid en hij kan bestraald en geopereerd worden.
Elke week toneelrepetities bij een gezellig zootje prettig gestoorden, waar ik me helemaal thuis voel. In mei sta ik voor het eerst van mijn leven op de planken in een toneelstuk. Een geweldige ervaring!
Mijn eigen bedrijfje blijft groeien. Er komen veel nieuwe klanten bij, bovenop de vaste klanten die jaar na jaar terugkomen. Ik heb zoveel werk dat ik een assistente erbij kan aannemen. Onbetaalbaar!
Vlak voor de zomer word ik benaderd door een journalist, of ze me mag interviewen over mijn werk, en even later staat er een klein stukje over mij in de NRC. Wat je al niet meemaakt!
Mijn gezondheid gaat nog steeds met ups en downs. Ik heb nog regelmatig slechte dagen met pijn. Fibromyalgie is here to stay... Ik sla me er doorheen met yoga en fitness. Striding on, soldier!
In de zomer overlijden kort na elkaar onze lieve oude buren Gosse en Barbara. We missen hun vrolijke groeten en de praatjes die we maakten.
Mijn man en ik genieten van een paar mooie concerten en het langverwachte nieuwe album van onze favoriete band. Het is zo mooi om de liefde voor muziek met elkaar te delen!
In de herfst maakt mijn neef in Zuid Frankrijk een einde aan zijn leven.
Dan blijkt de kanker van mijn broer toch uitgezaaid, hij kan niet meer beter worden, en in oktober wordt hij doodziek opgenomen in het ziekenhuis. Het moment dat we gevreesd hebben is aangebroken. Het enige dat er nu toe doet is bij elkaar te zijn, er te zijn voor elkaar.
Ik zit aan het ziekbed van mijn broer en zie hem lijden en strijden.
Doodgaan is hard werken.
Een onwerkelijke roes waar je in beland. Wachten op de dood die komen gaat. Ook opluchting als het lijden voorbij is.
De uitvaart regelen. Bloemen? Kist dragen? Muziek? Gaat iemand van ons wat zeggen? Wie? Wat? Ik besluit dat ik het wel wil doen en lees een zelf vertaald / herschreven gedicht voor op de uitvaart. Een volle zaal, 250 man. Doet me goed om zoveel mensen te zien. Hij zal niet snel vergeten worden. Maar de impact dringt pas langzaam door...
Nu zijn we weer in Abu Dhabi voor oud & nieuw, en alles is hier hetzelfde, maar veel is anders...
Even na middernacht komt het bericht dat mijn broer tóch kanker heeft. Wat nu? Kan hij beter worden? Hoe zal het verder gaan?
Het blijkt uiteindelijk niet uitgezaaid en hij kan bestraald en geopereerd worden.
Elke week toneelrepetities bij een gezellig zootje prettig gestoorden, waar ik me helemaal thuis voel. In mei sta ik voor het eerst van mijn leven op de planken in een toneelstuk. Een geweldige ervaring!
Mijn eigen bedrijfje blijft groeien. Er komen veel nieuwe klanten bij, bovenop de vaste klanten die jaar na jaar terugkomen. Ik heb zoveel werk dat ik een assistente erbij kan aannemen. Onbetaalbaar!
Vlak voor de zomer word ik benaderd door een journalist, of ze me mag interviewen over mijn werk, en even later staat er een klein stukje over mij in de NRC. Wat je al niet meemaakt!
Mijn gezondheid gaat nog steeds met ups en downs. Ik heb nog regelmatig slechte dagen met pijn. Fibromyalgie is here to stay... Ik sla me er doorheen met yoga en fitness. Striding on, soldier!
In de zomer overlijden kort na elkaar onze lieve oude buren Gosse en Barbara. We missen hun vrolijke groeten en de praatjes die we maakten.
Mijn man en ik genieten van een paar mooie concerten en het langverwachte nieuwe album van onze favoriete band. Het is zo mooi om de liefde voor muziek met elkaar te delen!
In de herfst maakt mijn neef in Zuid Frankrijk een einde aan zijn leven.
Dan blijkt de kanker van mijn broer toch uitgezaaid, hij kan niet meer beter worden, en in oktober wordt hij doodziek opgenomen in het ziekenhuis. Het moment dat we gevreesd hebben is aangebroken. Het enige dat er nu toe doet is bij elkaar te zijn, er te zijn voor elkaar.
Ik zit aan het ziekbed van mijn broer en zie hem lijden en strijden.
Doodgaan is hard werken.
Een onwerkelijke roes waar je in beland. Wachten op de dood die komen gaat. Ook opluchting als het lijden voorbij is.
De uitvaart regelen. Bloemen? Kist dragen? Muziek? Gaat iemand van ons wat zeggen? Wie? Wat? Ik besluit dat ik het wel wil doen en lees een zelf vertaald / herschreven gedicht voor op de uitvaart. Een volle zaal, 250 man. Doet me goed om zoveel mensen te zien. Hij zal niet snel vergeten worden. Maar de impact dringt pas langzaam door...
Nu zijn we weer in Abu Dhabi voor oud & nieuw, en alles is hier hetzelfde, maar veel is anders...